اولین مرحله از مناسک حج تمتع بعد از احرام آن، وقوف در سرزمین عرفات در نیمه دوم روز عرفه، یعنی نهم ذیحجه است؛ آن‏سان که خداوند مناسک حج را به حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) نمایاند و تعلیم داد و همان حج ابراهیمی را به رسول اکرم‏(صلی الله علیه و آله) آموخت.

در اهمیت عرفه همین بس که امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: اگر ماه مبارک رمضان بر کسی گذشت و او آمرزیده نشد، تا ماه مبارک آینده به آمرزش او امیدی نیست مگر آنکه عرفه را با شرایط آن ادراک کند؛ «مَنْ لَمْ‏ یُغْفَرْ لَهُ فی شَهْرِ رَمَضانَ لَمْ ‏یُغْفَرْ لَهُ إلی قابِلٍ إلا أنْ ‏یَشْهَدَ عَرَفَةَ.»(1) همچنین روایت شده که برخی گناهان جز در عرفات و مشعرالحرام بخشیده نخواهد شد؛ «إنَّ مِنَ الذُّنُوبِ ما لا یُغْفَرُ إلا بِعَرْفَةَ وَالْمَشْعَرِ الْحَرامِ.»(2)

امیر مؤمنان امام علی(علیه‌السلام) درباره راز وقوف در عرفات فرمود: عرفات خارج از مرز حرم است و مهمان خدا باید بیرون دروازه، آنقدر تضرّع کند تا لایق ورود حرم شود.(3) از این‏رو شب و روز عرفه دعاهای مخصوص دارد که جزو فضایل برجسته و وظایف مهم روز عرفه است.

پی‎نوشت‎ها:

1ـ کافی، ج4، ص66.

2ـ بحارالانوار، ج96، ص261.

3 ـ کافی، ج4، ص224.

برگرفته از کتاب صهبای حج، جوادی آملی